محرم که می آید غبار از جوانمردی و آزادگی برمی دارد و پرده از آزادی های دروغین به کنار می افتد .عده ای به کشتی نجات پناه می برند و جمعی نیز در پرتو نور هدایت حسین(ع) فریاد آزادگی و جوانمردی سر می دهند.
نفس گرم عزاداران و ندای “اَینَ الطالبُ بدمِ المقتولِ بکربلا” همه شهر را دور هم جمع می کند و فریاد یا “لثارات الحسین” طنین انداز می شود.
همه خونخواه حسینیم که مظلومانه و به بدترین شکل ممکن و به دست شقی ترین اشقیا “اِربا اِربا” شد و پیکر بی جان شهیدش آماج توهین و بی احترامی گردید.
امام حسین(ع) اینگونه برای احیای سنّت جدش در امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با ناهنجاری و انحراف قیام کرد و تا ابد نور و هدایت برای حاضران در صحنه و غائبان بی خبر یا مصلحت جو و بلکه جهانیان شد.
حسین صحرای کربلا اگر با آواز طبل و بی عملی به میدان مخالفت و اعتراض می آمد و سرنوشت اسلام و انسان برایش تعریفی از نوع رفع تکلیف داشت و مبارزه با ظلم و ستم را بر نمی گزید، شاید کسی به او و همراهانش متعرّض نمی شد و اصولا کاری نداشت چنانکه تجربه بسیاری در خروج از حکومت و به گفته امروزی ها اپوزیسیون وجود دارد.
حسین (ع) ” هَل من ناصر” گفت و تبر بر ریشه گذاشت تا انحراف و تظاهر را از بیخ و بن بَر کند و باب تسلیم و سازش را برای همیشه چاره نماید و با عبور از آزادی تن و آزادی های مدیریت شده و مشروط اربابان قدرت، آزادگی و جوانمردی را به جهانیان هدیه کند.
شهید کربلا جانش و جان اولاد و اصحابش را که سلام و درود بی پایان نثارشان باد در طبق اخلاص گذاشت و فدا کرد تا امت رسول الله دور هم مجتمع گردند و از تفرقه که سمّ مهلک حقانیت و ایمان است دوری جویند و حول محور قرآن گرد آیند.
امروز اگر به قرآن و پرچم مسلمانان و شیعیان تعرضی می‌شود، اگر آزادی با افسار نامرئی در دست قدرت های چپاولگر به بی بندوباری و شهوت حیوانی و خواهش های نفسانی معنی می گردد و اگر میلیون ها آواره و مهاجر و گرسنه با مرگ دست و پنجه نرم می کنند، همه و همه نتیجه صدای آزادی غرب است که بر آزادگی و جوانمردی چیره شده و امت را به قوم و نژاد و زبان تنزّل داده است.
پاسداشت راه حسین(ع) و حرکت در طریق کربلا نیازمند معرفت و شناختی عمیق است که کار مراکز آموزشی و دانشگاهی است و نمی تواند محدود به زمان مشخص و معینی باشد اما هیآت مذهبی که محوریت مراسم و گرامیداشت قیام عاشورا را بر عهده دارند و داعیه انتظار و تحقق آرمان های سید الشهدا دارند، لازم است در کنار هدایت و اشارتی که به واقعه کربلا و فلسفه قیام ابا عبدالله می شود، رفتارهای الگویی و عملی که بعد از قیام از سوی راویان مطرح و اهل بیت دنبال کردند، عنایتی خاص داشته باشند.
اتحاد و یکپارچگی هیآت، زمان شناسی و اشراف بر مسائل روز جهان اسلام، دوری از خرافه و رقابت، دستگیری و اقدام به خیر در امور عام المنفعه، پرهیز از منیّت و تک روی، دستگیری از نیازمندان، تلفیق شور و شعور، استخدام هنر و … گزیده ای از انتظارات بر زمین مانده یا کمتر توجه شده است که در این راستا شهروندان از هیآت مذهبی قاینات انتظار دارند که البته برخوردار از کارنامه ای سراسر افتخار و آوازه اند.
شهروندان قاینی سال هاست انتظار تجمع بزرگی را می کشند که همه هیات ها در کنار هم قرار گیرند و اجتماع عظیم عاشورایی دارالمومنین، دل های تشنه منتظر را سیراب از معرفت، وحدت و یکپارچگی کند و عظمت اتحاد را با شعار ” هیهات من الذّله ” به تصویر کشد.
تدبیر و برگزاری جلسات ویژه خواهران در هیآت بعد از خروج دسته های عزادار فرصت مغتنم و استفاده کاملتری را از امکان هیات ها فراهم می آورد که از سرگردانی و تماشای خیابانی که مزاحمت هایی را برای عزاداران دارد می کاهد و زمینه معرفت افزایی را برای عزیزان به همراه می آورد.
احیای سنت ها، آداب و رسوم عزاداری گذشتگان و عنایت به جذب جوانان و نوجوانان و مشارکت آنها در اداره برنامه های هیآت مطالبه دیگری است که متولیان و مسئولان هیات ها بایستی به آن توجه داشته و برنامه های کوتاه و بلند مدتی را تدوین کنند.
و بالاخره تلاشی باید که هیاتمان کِشتی نجات جوانان و نوجوانان از آسیب های روزافزون و بد اخلاقی های نوظهور باشد و نوری فرا روی ” اللهمَّ اجعل عواقب امورنا خیرا ” قرار گیرد.
