سور آتش افروز را مهار کنیم

این رسم دگرگون شده که در واقع سور کاووس شاه برای اثبات حقانیّت فرزندش “سیاوش” از چهره های شاهنامه و به جهت موفقیتش در آزمون حلقه های آتش بود و هیچ ارتباط و نسبتی با نوع آتش بازی کنونی ندارد بهانه ای شده است تا سالانه آگاهانه و ناآگاهانه دود و آتش بی خردی برافرخته گردد و با آزار و اذیّت و یا سانحه برای دیگران لبخند کاذبی بر چهره نقش بندد .
سوری که بدنبال اثبات پاکی برپا گردید به مرور زمان و شاید به دخالت و عمد اصالت آن گرفته شد و به تقلید از جشن های ملی برخی از کشورها به انواع آلودگی صوتی، تصویری و رفتاری آراسته گردید و ناپاکی سراسر آنرا فراگرفت، در قاینات – اما این رسم – افزون بر این در سایه حمایت و هدایت هایی به نوعی فراخوان اجتماع عمومی غیر رسمی تبدیل شده است که در آن طبیعت سوزی و تخریب آثار تاریخی و فرهنگی و انتقال آتش با بلندترین قلّه های مشرف بر منطقه گردشگری ارزش شناخته می شود .
همه ساله در چهار شنبه آخر سال در سایه غفلت دستگاه های فرهنگی، آموزشی و حاکمیتی، آتش و دود قلّه کوه ها، دامنه های سرسبز منابع طبیعی و چشم انداز منطقه گردشگری تا بعضی محوطه های تاریخی بدون متصدی و نظارت را در برمی گیرد اما برنامه ریزی برای جایگزینی این رسم غلط و یا پُر کردن مناسب اوقات فراغت جوانان و نوجوانان با بازگشایی و برنامه ریزی اماکن و سالن های هنری، ورزشی و تفریحی دیده نمی شود ولی صبح روز بعد حادثه تصاویری از ویرانگری و آثار باقی مانده از آتش در فضای مجازی رسانه ای می شود که خیلی دیر است .
کشاندن و انتقال آتش افروزان به منطقه گردشگری که به بهانه خروج آتش و دود از شهر و تامین آرامش برای شهروندان انجام می شود در سال های اخیر نوعی رسمیت پیداکرده است که باید امنیت و حفاظت آن بعنوان یک ضرورت تامین گردد به نحوی که در لسان برخی ضرورت و شادی نیز خوانده می شود و بسیاری از فعالیت ها و اقدامات ممکن و مسئولیت ها را به انفعال کشانده است و همه تماشاگر ریشه دواندن بی جهت آن هستیم .
گسترش و حمایت از آتش در منطقه گردشگری در حالی است که با بسیج و توزیع برخی مسئولیت ها و ظرفیت و منابع فرهنگی و آموزشی می توان از گسیل جمعیت کنجکاو به منطقه حادثه و آلوده جلوگیری کرد .
امید که مدیریت جدید شهرستان و شوراهای مربوط به این مهم ورود کرده و تدبیری بهتر بیندیشند.