موکب های شادی را برپا کنیم

موکب در لغت به معنی گروه سواره یا گروه سوار و پیاده ای که در التزام رکاب پادشاه باشد و در اصطلاح به ایستگاه‌های خدمات‌رسانی زائران یا گروه‌های همراه برای اسکان، پذیرایی و خوراک‌دهی زائران اماکن مقدس مذهبی، به‌ویژه اماکن شیعی گفته می‌شود که خدمات فرهنگی _ رفاهی را به زائران، بویژه زائرین اربعین حضرت ابا عبدالله(ع) ارائه می کند.
از دیر باز مهمترین مسیرهای استقرار موکب ها خروجی شهرها و راه های منتهی به بارگاه امام حسین (ع) و حضرت اباالفضل(ع) ( بین الحرمین) بوده است که بیشتر دالان خانه ها یا سایبان مزارع و باغات مسیر عبور زوّار را شامل می شده و در حدّ توشه راه یا خدمتی برای استراحت و تجدید قوا در اختیار ره گذران قرار داده می شده است .
این خدمت ارزشمند که از ثواب بالایی در نشر فرهنگ عاشورایی، اتحاد مسلمانان و پذیرایی و احترام زائران امام حسین(ع) برخوردار است در سال های اخیر با تبدیل کاروان ها و جمعیت های محدود و اندک زائران به راهپیمایی میلیونی، از جهت کمی و تعداد و نیز کیفیت در انواع خدمت توسعه و دگرگونی چشمگیری پیدا کرده است که امری لازم و به اقتضای زمان می باشد .
همچنین مواکب زائرین پیاده حضرت رضا(ع) در مسیر منتهی به مشهد مقدس رونق و گسترش یافته و در آستانه شهادت آن امام همام برپا می شود .
اما این موکب ها که زمانی به زائران راه های دور و نزدیک مسیر کربلا، نجف و مشهد و در ایام اربعین و شهادت خدمت ارائه می کرد این روزها با شوق و علاقه جوانان هیئتی در بسیاری از خیابان های شهرستان و در مناسبت های مختلفی در طول سال برپا می شوند و در حد نذورات جمع آوری شده خدمات ساده ای را به عابرین ارائه می نمایند که بنظر می رسد در جذب و برانگیختگی شور و احساس جوانان و نوجوانان نمره قابل قبولی دارد .
متولیان این موکب ها همچنین در بعضی از مناسب ها و از محل نذورات، غذاهای نذری را در سطح شهر یا خروجی شهرستان توزیع می کنند که هر چند از نظر اطعام مردم قابل دفاع است اما از آنجائیکه در شرایط بسیار بد اقتصادی کشور نیازمندی های بیماران خاص کلیوی، سرطانی و … به دارو و تجهیزات درمانی بسیار بیشتر شده است و در حالی که افراد ضعیف زیادی وجود دارند که غذای گرم یا تامین یک وسیله ضروری اولیه زندگی برایشان یک آرزوست و زمین و مسکن جوانان مسئله اول کشور است و همچنین احیای آب انبارهای قدیم به شیوه نوین با توجه به خشکسالی ها ضروری تر می نمایدبایستی توجه موکب داران را به این مسائل جلب کرد و هیئت های مذهبی، خیرین و تشکّل های مردمی که مسئولیت پشتیبانی موکب ها را بر عهده دارند مطالبه نیازمندی های این گروه ها را در اولویت قرار داده و هدایت گری کنند.
این مطلب از آن جهت اهمیت دارد که در ایام ربیع و جشن و سرور شهروندان _ بعد از دو ماه عزا و سیاه پوشی _ موکب های جشن و شادی در شهر برپا و نذوراتی را مدیریت خواهند کرد پس چقدر شایسته خواهد بود که این نذورات شادی، بیماران صعب العلاج را شامل و خانواده های نیازمند های واقعی را خوشحال نماید یا در جایی هزینه گردد که باقیات و الصالحات بوده و بیمارانی را از درد و رنج رهایی داده و ناتوانی را توانمند سازد و به جامعه برگرداند.