ضرورت حمایت آفرینی در منطقه گردشگری

امروزه برای پاسخ به نیاز و مطالبه شهروندان و نیز جهت پیشگیری و کاهش آسیب های روحی و روانی خانواده و حمایت از نیروی کار فعّال جامعه تلاش هایی منظّم، فنّی و مستمر برای حفظ و توسعه اندک داشته های گردشگری و ایجاد پارک ها و اردوگاه های تفرجگاهی در سراسر دنیا مطرح است و دنبال می شود .
نیاز فوری، قطعی و البته نجات بخشی که زندگی ماشینی و مصائب شهرنشینی نیاز آنرا دوچندان کرده است و روز به روز التماس و جستجوی آن از جانب شهروندان نیز بیشتر می شود.
ایجاد چنین فضای آرام، درمانگر و دل انگیزی هر چند یک ضرورت باشد اما هزینه های سنگینی در بَر دارد و سال ها ممکن است به طول انجامد و چاره ای جز صبر بر آن نیست ولی در مواردی چنین طبیعت و امکان آماده ای مانند آنچه در منطقه گردشگری قاینات فراهم است وجود دارد و طبیعت بکر و منحصر به فردی مهیاست که پیرامون آنرا آثار و قلاع تاریخی، فرهنگی و گردشگری احاطه کرده است ولی به آن توجهی نمی شود و در حال نابودی است.
حال اگر چنین ظرفیت و ثروتی در آستانه نابودی باشد و در مقابل برای کمترین داشته ها سرمایه های عظیمی برای ایجاد بکار گرفته شود و نگهداری و احیای داشته ها همچنان در غبار فراموشی و غفلت اسیر باشد، بیشتر دردآور و غیر قابل پذیرش خواهد بود.
نمونه چنین رنجی را در طبیعت کوه های دامنه ابوذر و پارک قهستان قاین می توان مشاهده کرد که بدلیل خشک سالی، تردد زیاد، فرسایش و چرای بی رویه دام در حال نابودی است. چنانکه بسیاری از درختچه های انجیر و پسته کوهی، طاق و گز ها هیزم و غیر آن که فضای نسبتا سبز و دل انگیزی به منطقه گردشگری می داد به مرور زمان و در سایه بی توجهی و کم لطفی نابود شده یا در حال نابودی است و در بخش هایی طبیعت بکر دیروز به تپه ها و دامنه های خاکی و ریگ زاری تبدیل شده اند که جاذبه گردشگری و درمانگری دیروز را ندارند.
در حالی که حفظ این آثار و گونه های گیاهی بخشی از مطالبه توسعه منطقه گردشگری است که سال هاست قول آن داده می شود اما در قالب سهم خواهی دستگاه های اداری شهرستان و برخی ممنوعیت ها اسیر مانده است.
طبیعت و حلقه چشم انداز منطقه گردشگری شهرستان شامل ارتفاعات متعددی است که منابع طبیعی گفته می شود ولی چون حیات وحش آن از بین رفته است و دیگر لقمه چربی به حساب نمی آید، متولیان منابع طبیعی و انجمن های مردم نهاد کمترین توجهی به اهمیت آن ندارند و شهرداری و شورای اسلامی شهر نیز که دستگاه متولی منطقه گردشگری خوانده می شوند نیز از این مهم غفلت دارند.
در صورتی که در سه ماهه پایانی سال که فصل درختکاری و احیای منابع طبیعی است در یک اقدام برنامه ریزی شده و تعاملی و با به صحنه آوردن بسیج مردمی، هلال احمر، نهادهای مردم نهاد می توان تمام طبیعت و چشم انداز ارتفاعات منطقه را با گونه های سازگار و مقاوم با کم آبی زیر چتر بذرکاری و غرس نهال بُرد و از نابودی و تخریب بیشتر آن جلوگیری کرد.
در این خصوص بیشترین انتظار در برنامه ریزی و فراخوان و تامین نهاده ها می تواند متوجه شورای اسلامی شهر، منابع طبیعی، میراث فرهنگی، اوقاف و امور خیریه و نهادهای مردم نهاد باشد و قطعا با شکل گیری یک حرکت جهادی و احیاگر طبیعت و مفاخر شهرستان، شهروندان در مشارکت و نقش آفرینی گوی سبقت را از متولیان خواهند ربود ولی در ادامه انفعال سال های اخیر نمی توان از شهروندان انتظار اعتماد، امید و حمایت داشت بلکه این حمایت است که می تواند حمایت آفرین باشد .
در این راستا اعلام و اجرای طرحی ضربتی و عاجل در آغاز درختکاری و بذر پاشی ارتفاعات منطقه گردشگری و حفاظت از گونه های موجود ضروری و مطالبه دوستداران طبیعت، گردشگری و توسعه قاینات بوده و حمایت آفرین خواهد بود .