به گزارش نگین قهستان در جامعه افرادی هستند که علیرغم عدم توانایی انجام شغل و برقراری منبع درآمد، در انجام کارهای شخصی خود نیز ناتوانند و بدون کمک و حمایت دولت و مردم عملاً نمی‌توانند زندگی کنند. به گفتۀ ابراهیم زنگنه‌فر رئیس اداره بهزیستی قاینات حدود ۵ هزار نفر در شهر ما نیز دارای معلولیت بوده و چنین شرایط سختی دارند. از جمله این‌ها دو برادر اهل روستای زول هستند که ناتوان جسمی و کم بینای مادرزادی هستند. مادرشان نیز سال‌هاست که از آن‌ها مراقبت می‌کند. در این گزارش با مشکلات این مادر و فرزندانش آشنا خواهید شد.
محمدحسین برادر کوچکتر ۴۵ ساله است و علاوه بر کم بینایی و معلولیت حرکتی، ۳ سالی هست که به دلیل مشکل کلیه دیالیز می‌شود. محمدعلی هم برادر بزرگتر بوده و ۴۹ سال سن دارد که او نیز ۸ سال هست که دیالیز می‌شود. این دو برادر دست‌های‌شان نیز مشکل دارد و در انجام کارهای شخصی خود نیز ناتوان هستند.
مادرشان که مسئولیت سنگین نگهداری از دو پسرش را سال‌هاست به دوش می‌کشد در مورد وضعیت زندگی‌اش و سختی‌های پرستاری از ۲ پسر میان سالش چنین می‌گوید: «من از ابتدای تولد بچه‌هایم، به تنهایی از آن‌ها مراقبت کردم. چون سواد درست و حسابی ندارم گه‌گاهی حتی قرص‌ها را اشتباهی به آن‌ها می‌دهم. پدر محمدعلی و محمدحسین کشاورز است که چند سالی است به دلیل خشکسالی درآمد چندانی عایدمان نمی‌شود و وضعیت مالی خوبی نداریم. البته همسرم هم از بیماری رنج می‌برد و دیگر پا به سن گذاشته و پیر است. همه کارهای خانه و بچه‌ها بر دوش من است».
وی درباره این‌که تا کنون چه کمک‌هایی بابت بیماری فرزندانش به آن‌ها شده نیز می‌گوید: «محمدحسین و محمدعلی تحت پوشش بهزیستی می‌باشند و از انجمن کلیوی نیز خدمات دریافت می‌کنند. همچنین تحت بیمه درمان خاص هستند. اما واقعاً این کمک‌ها کفاف نمی‌دهد».
پرسیدیم آیا فرزندان‌تان توان انجام کار خاصی را ندارند تا به نوعی کمک خرج خانواده هم باشند؟ که پاسخ داد: «خیر متاسفانه با توجه به مشکلات جسمی کم بینایی و ضعف در دستان‌شان نمی‌توانند کار کنند، محمدحسین چند سال پیش و به مدت ۶ سال خادم مزار گوشیک بود که ماهی ۵۰ هزار تومان به او کمک می‌کردند، وگرنه درآمد دیگری نداشته‌اند».
از این مادر زحمتکش می‌پرسیم چه صحبتی با مردم و مسئولین دارد که چنین پاسخ می‌دهد: «از مردم عزیز و خیرین تقاضا دارم به ما توجه ویژه‌ای داشته باشند. از مسئولین همچنین تقاضای کمک مالی دارم. من و پسرهایم هفته‌ای ۳ بار برای دیالیز به قاین رفت‌وآمد می‌کنیم که فقط هزینه رفت و برگشت ماهانه‌ی ما حدود ۵۰۰ هزار تومان می‌شود. گاهی مجبور می‌شوم آن‌ها را با موتور به قاین بفرستم که با توجه به وضعیت جسمی‌شان بسیار اذیت می‌شوند. یک مدتی من به دلیل نداشتن هزینه کافی مجبور شدم یکی از فرزندانم را به جای هفته‌ای ۳ بار، ۲ بار به دیالیز بفرستم. هزینه‌های داروها هم بسیار بالاست ما اگر وضعیت مالی خوبی داشتیم خیلی راحت‌تر به درمان آن‌ها رسیدگی می‌کردیم. اما در این وضعیت بد اقتصادی حتی توی خورد و خوراک‌مان هم مانده‌ایم».
گفتنی است طی دیداری که مدیرکل بهزیستی در هفته بیماران کلیوی با این خانواده داشته قول مساعد داده تا این دو برادر در لیست کمک یک میلیونی خانواده محور قرار گیرند.
